
( A Giorgia Galassi e Vincenzo Forti )
Si ntisi com’un forti ventu
e poi sulu ’u vuciari di lu nenti.
M’arritruvai ddassutta
bruricata di lu jazzu e ’u scantu.
Lacrimi e silenziu
addivintaru li patruna d’’u tempu.
La vita mia
passò tutta davanti li mei occhi.
Me matri, me patri
e li carizzi ca tannu
mi pusaru supra ’i mascidduzzi
ora mi parìanu petri priziusi.
Attagghiu ’i mia però
c’era lu me amuri
e fu iddu, a darimi curaggiu
pi jiri avanti.
Un jornu… dui…’na simana.
Sulu prijera e nivi fu nutrimentu
e lu caluri di lu nostru amuri
nni detti forza.
Lu rialu cchiu granni arrivò ddu jornu
quannu ddu scrusciu ’i pala
sbarrachiò la porta d’’a spiranza.
La vuci ’i ddu Ancilu
abbattìu lu tirruri
e tra ’u futuru e nuatri
tutti li muri.
Vincenzo Aiello
Bagheria, Gennaio 2016