La vuci d’’a natura
E la duci carizza di lu ventu
chi duna puru all’arvuli la vuci
m’arranciulia la menti nta un mumentu
e l’arma si stinnicchia duci duci
Palori ‘nmenzu a l’erva gnuniàti
ora assicutu, e cercu d’ascutari
e attentu staju ‘unni mettu li pidati
pi nuddu armaleddu scripintari
Ddi çiuri supra ’i petri appizzati
senza ca nuddu mai ci detti cura
e sulu d’acquazzina dissitati
Si stannu addritta dda, ‘nfina chi scura
a dari gioia all’occhi ammaaràti
e addattanu d’’u suli la qualura
E lu disìu di paci mi cunnuci
sintennu d’’a natura la so vuci
Vincenzo Aiello
Bagheria, febbraio 2017