
Vattinni figghiu miu, vattinni ’i cca
stu fausu paraddisu ’un duna nenti
luntanu, di sta terra tantu amara
pigghia sta dicisioni, o ti nni penti.
Vattinni figghiu miu, luntanu ’i cca
siddu voi rispirari ’u to travagghiu
sta terra duna sulu fausi sonni
s’arresti cca tu fai nu granni sbagghiu.
Cu nesci arrinesci ’u sannu ’n tanti
perciò figghiuzzu miu fatti curaggiu
jinchi ’na truscitedda chi to cosi
e accumincia a fari ’u to viaggiu.
Rintra sta truscitedda chi t’ha fari
però li megghiu cosi t’ha purtari
pi la to terra mai cusà scurdari
e ogni tantu ad’idda rispirari.
Pi prima cosa ’u çiatu d’’a famigghia
un raggiu ’i suli pi li jorna ’i jelu
lu çiavuru d’’a terra quannu chiovi
n’arcubalenu ca ti tinci ’u celu.
Un pugnu di sta terra tantu amara
però tu portatilla nta to truscia
p’’i jorna di scunfortu e di nguttumu
e la to lena è n’anticchiedda muscia.
La pigghi tra li jita e la talìi
la metti attagghiu ê naschi e fa’ un suspiru
ci parri comu un figghiu parra â matri
ci allisci li masciddi, è lu to niru.
Dunni nascisti comu ’n’acidduzzu
’ddisiànnu chi la matri ti civassi
e ’nveci ti sintisti abbannunatu
senza chi mai nu ngrizzu idda ti dassi.
Mentri ca si luntanu, nta lu jornu
però ’u surrisu, mai tu l’ha lassari
sulu la notti siddu n’hai bisognu
fai scinniri ’na lacrima…’u po’ fari!!
Vincenzo Aiello
Bagheria; gennaio 2019